Previously on "Married without children"

Op het moment dat ik dit schrijf zijn mijn vrouw en ik ruim 4 jaar bezig met het krijgen van kind. Ook is het ruim een jaar geleden dat ik mijn blog als "vader zonder kind" ben gestart. Ik stond vandaag onder de douche te denken: "Waar sta ik nu eigenlijk?"

Ik zal het vast al eens eerder geschreven hebben maar sinds ons trouwen in mei 2013 zijn wij begonnen aan de invulling van onze kinderwens. Waar staan we nu, eigenlijk een terugblik (Previously on "Married without children"):

Stap 1:

Naar ruim een jaar proberen zijn wij naar de huisarts gegaan waar wij ons allebei hebben laten testen op onze vruchtbaarheid, ik mijn zwemmers en zij haar ovulatie en dergelijke. Alles was goed (mijn zwemmers werden als redelijk goed bestempeld, ergens raakt dat je toch als man;)). Ook de groeiremmers die mijn vrouw had gekregen toen ze jong was, en waarvoor we bang waren dat ze roet in het eten zouden gooien, waren geen belemmering. Dat waren twee weken waarin wij blij waren, en mijn vrouw zonder last op haar schouders door het leven kon. Maar na twee weken was dat klaar. De huisarts had zich toch vergist en de groeiremmers waren toch potentiële dwarsliggers.

Stap 2:

Na het bericht van de huisarts werden wij direct doorverwezen naar de vruchtbaarheidskliniek in het ziekenhuis. Hier zijn wij weer allebei getest, alles was weer goed (dit keer geen "redelijk goed";)) en werden wij eigenlijk naar huis gestuurd met het bericht: "Van de stellen die in het eerste jaar zwanger wil raken lukt het bij 20% niet, van deze 20% lukt het bij 80% in het tweede jaar wel. Meer kans dan de huidige 40% die jullie zelf hebben kunnen wij jullie nu niet geven."

Stap 3:

Ruim een jaar later concludeerde wij zelf dat wij toch tot de 20% van de 20% behoorde waarbij het ook in het tweede jaar niet lukt (schrijf ik het zo goed, ach wat geeft het, je snapt mij wel er was nog geen zwangerschap...). Na overleg en ook een beetje uitstel (misschien lukt het deze maand wel) zijn wij weer teruggegaan naar het ziekenhuis. Hop daar begon het IUI (intra-uteriene inseminatie), of te wel mijn zwemmers hoeven minder ver te zwemmen. 

Stap 4:

Na meerdere IUI trajecten, waarvan wij er wegens omstandigheden maar één echt hebben afgerond, zijn wij toch maar verder gaan praten met de artsen. Bij elke startecho waren wel "dingen" te zien die er niet hoorden en soms zelfs leidde tot direct stopzetten van het IUI traject. Echo's zijn rare beelden die zelf het meest getrainde oog kunnen foppen. Het is erger dan fopspiegels. Ze zouden een expositie moeten starten met spiegels die jou beeltenis omzetten naar een echo, je weet niet wat je ziet. Maar goed, in gesprek met de artsen kwamen we toch tot de conclusie dat het na een klein jaar tijd was voor de volgende stap.

Stap 5:

Dit was een kijkoperatie. Mede op ons aandringen gingen de artsen ter plekke onderzoeken wat er in de buik van mijn vrouw aan de hand was. Na de kijkoperatie was er geen twijfel: Endometriose! En zwaar ook. Daardoor een dichte eileider. Dat voelde als een flinke klap met de platte hand in het gezicht. En dat hebben we best even moeten verwerken. Wel is er duidelijkheid en een reden waarom het bij ons zo moeilijk gaat. Al enige tijd zijn onze kansen 50% minder dan gedacht. Tja daar zou geen enkele ervaren of onervaren kansspelliefhebber of gokverslaafde zich aan wagen, casino's daarentegen; stiekem de kansen van de spelers halveren zonder dat ze het weten.... Zou een goudmijn zijn voor ze. 

Na dit alles was het tijd voor een pauze, de achtbaan moest even stilgezet worden zonder, en niet op een plek waar je ondersteboven hangt. Dat is ook gelukt. De beugels konden los, we hebben onze benen kunnen strekken en denken stiekem al een tijd na over de volgende stap, dat is IVF. Brengt ook een hoop met zich mee want als we dat willen moet eerst de endometriose worden behandeld, en direct daarna door naar IVF. Voor een vrouw moet dat voelen alsof je de versnellingsbak van zijn 5 in keer in zijn achteruit zet, dus het is iets waar wij echt goed over nadenken. 

Zo ben ik beland waar wij nu staan. Een volgende stap. Als je wilt weten hoe verder, dan raad ik je aan om mij te blijven volgen... To be continued...